Día da nai.

Hoxe, dedicamos a nosa entrada a todas esas mulleres que transportan aloumiños nas mans, que dan todo o seu amor e que loitan con forza polos fillos dende o comezo dos tempos: as nais. Para todas elas, este fermoso poema de Xohana Torres.

Nai

Tiña unha fita roxa no cabelo.

Lembro todas as flores dos meus vasos de nena.

Tiña bicos á tarde, qué tesouro,

e bulía en buratos pra dentro dos teus ollos.

A tarde tiña ás de paxaro, quentiño, quentiño,

as túas mans, riscadas do traballo,

calaban moitas veces pra carrexarme miúdo...

Eran días sen medo aos corvos sobre a testa

porque todo era estrela.

Logo, qué logo, houbo voar de follas, nomes, xentes.

Abrín portas, pecheinas; non se acouga con tanta multitude;

corrín a ser muller. E na tola carreira, perdín a fita roxa

que me chamaba nena. Debeu levala o vento

co froito dos anos, meus anos...

¿Pra que terían ás de paxaro os dedos

qie niñaban limpezas no cabelo?

Nai, onte laveiche os ollos. E na palma mollada

repousaron aquelas tardes, a fita dunha vida mellor.

Ollos da miña nai. Cobizos de lareira sempre ao fogo.

¡ Seica os ventos vos perden ou vos choran!

Sen eles, miña historia non ten ollos.

XOHANA TORRES (1931), Do sulco.