Un conto clásico para San Valentín.

PICO, A AMARGA SEDUCCIÓN DA MEIGA CIRCE 

Pico, herdeiro do rico Saturno, era o rei das terras e bosques que regaban o Tíber, o Anio, e o Almón. Espertaban a súa curiosidade os cabalos que  eran útiles para a guerra, e a eles lles dedicaba un bo tempo da súa vida, pero era o atractivo da súa figura, a xentileza e a bravura de ánimo o que engaiolaba a mozas e deusas.  
Non tería máis alá de vinte anos, as Dríades dos montes de Italia suspiraban por Pico; as Náiades dos ríos, dos lagos e das fontes procuraban sen pudor a ocasión de atoparse con el e gañar a súa atención; pero el só tiña ollos para  a filla de Xano e Venilia, a ninfa de doce voz que nacera no outeiro do Palatino.  
Concedéronlla a Pico, preferido entre todos os pretendentes latinos, cando chegou o tempo de casar; a ninfa era dunha beleza resplandecente, pero moito máis o era o seu talento para o canto, tanto que todos lle chamaban “Vozmelodiosa”: co seu canto estremecíanse os bosques, as pedras, acalmaba as feras, detiña os caudalosos ríos, e facía calar os chíos dos paxaros.  
Mentres ela maduraba o seu talento afinando a súa voz cristalina, Pico saía cos criados polos campos do Lacio por ver de cazar algún xabaril; montaba un cabalo moi vivo e veloz, brandindo na man esquerda dúas lanzas; un mantón de púrpura prendido cun broche dourado cubríalle o corpo xentil.
  
Polo espeso arboredo andaba tamén Circe, a filla do Sol, repañando as herbas das fértiles montañas para feitizos, porque escaseaban xa nos campos da súa propiedade. Ó ver o mozo Pico, fascinada por tanta fermosura, escóndese entre os matos para velo ás agachadas; coa a excitación e o desasosego cáenlle das mans as herbas que recollera, e sente como un chama lle arde no máis íntimo do seu ser.  
Tan pronto como calmou  aquel lume devorador  quixo dicirlle o que sentía, pero non lle foi posible porque o cabalo de Pico  cabalgaba veloz e  os criados non lle permitían achegarse.  
Pero ela teimuda di:   
-Non te escaparás aínda que te arrebate o vento, se eu sei quen son, se a forza da miñas herbas non se evaporou e os meus encantamentos non me enganan.  
Ditas estas palabras que só ela debeu escoitar, fabricou unha figura dun falso xabaril  e fixo que correse por diante dos ollos do rei e que parecese que se perdía entre as árbores do espeso bosque, por onde o camiño é máis impenetrable e inaccesible para un cabalo.  
Sen tardar, Pico, que non sospeita nada daquela sombra de presa, desmonta rápido do cabalo e, perseguindo unha esperanza van, camiña  polo bosque sombrío.  
Circe lembra meigallos e pronuncia maldicións, convoca misteriosos deuses con 
incomprensibles sortilexios, cos que é capaz de desfigurar a cara da pálida lúa e tecer delicadas nubes que non deixan ver o sol. Ante a forza dos conxuros, o ceo péchase e a terra cóbrese de néboa, os seus criados vagan sen sentido e desaparece a garda do rei.   
Para Circe esta era a ocasión e o escenario oportuno, e di:  
-Polos teus ollos  que cativaron os meus, por esa beleza, fermosísimo, que me obriga sendo eu unha deusa a suplicarche, ten consideración con esta paixón que me consume e acepta como sogro o Sol, que o ve todo, non sexas duro comigo, non despreces a Circe.  
Xa rematara ela de falar; el, furioso, non atende nin a ela nin os seus rogos:  
-Quen queira que sexas, non son teu. Outra me ten encantado e por moito
tempo, que iso é o que pido. E non vou manchar por un amor ocasional o meu compromiso de lealdade mentres os fados me conserven a “Vozmelodiosa”,filla de Xano. 
Circe insiste unha e outra vez e ameaza:  
-Valo pagar caro e, polos meus poderes, polos meus feitizos, xuro que non retornarás xamais ós brazos de “Vozmelodiosa”; vas saber agora que é  o que  pode facer unha muller ferida, unha muller desprezada, unha muller que relouca de amor.   
E segue ela, desesperada:  
-Esa muller ferida, esa muller desprezada, esa muller que relouca de amor é Circe, a meiga Circe.  
Entón dirixiu a súa mirada dúas veces ó ocaso e outras dúas a oriente, golpeou tres veces coa vara ó mozo e pronunciou tres conxuros.  
El foxe, pero sente que o fai máis veloz, case non  percibe o peso do seu corpo, agora leve como o dun paxaro; as plumas van poboando a súa pel, xa non se lle ve nada de peluxe; irrítalle voar como un paxaro singular polos bosques latinos; fura co duro peteiro os robustos carballos e, cheo de furia, arremete contra as longas ramas. As plumas tomaron a cor purpúrea 
do seu manto, e o que fora broche dourado  tornouse pluma e a cerviz brilla  cun anel amárelo ouro. Nada lle queda a Pico da aparencia pasada, a non ser o nome.  
Os criados chaman a gritos a Pico infrutuosamente,  pero Pico non aparece por ningures. 
Acusan a Circe e acósana coas súas lanzas. Circe espalla os seus velenos, convoca entre alaridos a Noite e os deuses da Noite, o Érebo, o Caos, a Hécate; treme a terra, apágase a natureza verde e ladran os cans. Tocados pola vara  máxica de Circe todos os criados se volveron animais feroces do bosque.   
Entrementres  o Sol no ocaso iluminaba as praias de Tartesos, inutilmente o corazón e os ollos de “Vozmelodiosa” esperaban a chegada de Pico: criados e xentes latinas corren polos bosques e levan candís para iluminar a escuridade da noite; “Vozmelodiosa” non deixa de chorar, de arrincar o cabelo, de dar golpes no peito; aloucada, anda dun lado para outro, seis días sen durmir e sen comer, camiñando por serras e vales por onde a casualidade a guiaba. Consumida pola pena esvaeceuse, confundíndose coa brisa lixeira para sempre. 

José M. Otero.

Adaptación  de  OVIDIO. METAMORFOSIS, XIV, vv. 320 e ss